Od malih nogu zima mi je bila mnogo draža od ljeta, pa tako i zimski sportovi. Posebno skijaški skokovi koje opsesivno pratim od sredine 70-ih godina. U mom svijetu nema većega sportskog događaja od Turneje četiri skakaonice, a posljednjih nekoliko sezona zainteresirao me curling, sport koji vuče korijene iz srednjovjekovne Škotske, na čijem se otoku Ailsa Craig od granita zvanog “ailsite” izrađuje najbolje kamenje za curling.
Taktika je presudna
Zašto? Teško je reći, ali ima nečeg plemenitog u toj naizgled jednostavnoj, ali taktički zahtjevnoj igri nadmudrivanja u kojoj ekipa od četiri člana pokušava u “house” (“kuća”, krug na drugom kraju ledenog igrališta dužine 45 metara i širine 5 metara) ili što bliže njoj u jednom “endu” (“partija”), od ukupno njih deset, smjestiti što više “stonesa” (“kamenova”) težine od 17 do 20 kilograma. U svakom “endu” svaka ekipa “isporučuje” po osam “kamenova”, a taktika ovisi o tome koliko je igra daleko odmakla, koliko je u svakom “endu” preostalo “kamenova” i koja ekipa ima posljednji “kamen” na raspolaganju, takozvani “hammer”.
Iako izgleda nevjerojatno mirno, nevještom oku čak i dosadno, a ponekad i smiješno kad se “četkama mete” površina leda ispred gurnutog kamena curling je igra koja počiva isključivo na strategiji, vještini i iskustvu, pri čemu mladost i fizička sprema nisu presudni, pa čak ni bitni. U njoj se ne igra na snagu i grubost nego na pamet.
Pobjednik plaća piće
Postoji i onaj dodatni razlog zbog kojeg volim curling i skijaške skokove. To su sportovi u kojem se ne vrti ogroman novac nego se njeguje sportski duh i poštivanje protivnika. Od ekipe se očekuje da sama prijavi svoj faul (ako se “četkom” očeše “kamen”, primjerice), ali i da pobjednici gubitnicima plate piće. Igrači su često obični ljudi, amateri koji rade svoje poslove, pa čak i domaćice koje su se curlingu posvetile uz odgoj djece.
Nisam siguran da sam vam uspio objasniti, ali eto zašto volim curling.